“Yazar değilim ben. Bir şeyler yazmakla yazar olunamayacağını iyi biliyorum. Heybemde öyle süslü kelimelerim yok… Ne kimsenin derdine derman olabilirim, Ne de yol olabilirim yolunu kaybetmişlere… Merhem de olamam kanayan yaranıza mesela… Derdinize derman olamam belki ama dermanın kimde olduğunu söyleyebilirim… Yol olamam belki size ama doğru yolu gösterebilirim… Çare olamam belki ama çarenin kimde olduğundan haberdarım.”   Bekir Develi  hayatımızda her an karşılaştığımız ve bir parçamız olan kavramlar üzerinden bir insan tasavvuru ortaya koyuyor. Çevremizdeki sıradan kahramanların öykülerini, kıyısına gelenlerin ikramsız kalmadığı bir su kaynağına benzetip, insanın ahlakla, gelenekle, modern dünyayla ilişkisine dair eleştirilerini içten bir duyarlılıkla paylaşıyor. Uzak coğrafyalardan yakın tanıklıklara uzanan ve okuyucusuyla dertleşmek isteyen bu metinler, bir yandan tefekkür kapısını aralarken bir yandan da şu duaya hep birlikte “Âmin” demeye davet ediyor: Allah cümlemizi korusun: Cümle’mizi ve cümlemizi!

Yılmaz Akbaş, “Değişim Gerekliyse Korkma” adlı deneme kitabında, “Belki de insanoğlu çözülmesi gereken bir “şey” değildi de insan hep çözmeye çalıştığından dolayı bir türlü çözemiyordu,” diyor. Ve insanın belki de hiç çözemeyeceği bir duygu olan “aşk” tan bahsediyor. “Ya aşka düştüğümde üzülürsem?” diye korkarak soran satır aralarındaki okurun iç sesine ise, “Üzen aşk değil, üzen eskilere takılmak. Takılıp kaldığın noktada değişim gerekliyse, korkma” diye usulca fısıldıyor. Birbirinden ayrı başlıklardaki yazılarında aşkı, âşık olanı ve âşık olunanı anlatırken bir yandan okura en iyi sırdaşının kim olduğunu sorgulatıyor? Bu sırdaşımızın gerektiğinde sert çıkışlar yaptığını ama gerektiğinde de bize hak ettiğimiz değeri gösterdiğine dair ipucu verirken, okura “ Bunu bize kim yapar ki?” diye düşündürüyor. “Onunla ancak #aynadakiylesohbet etme cesaretini gösterebilenler tanışabilecek ve hayatları tamamen değişecek” diye de ekliyor.   “Teşekkürler beni terk ettiğin için. Aksi hâlde, hayatı senden ibaret sanacaktım!”

Allah’ın ilk emri olduğu için okumadı annem bilirsin bizim toplumu sevgilim annem okumuş olsaydı sana Mem û Zîn’i anlatırdı Mem bir ağıt yaktı, döküldü dolunayda Zîn’in saçları.   sevgilim, annem okumamış bilirsin seni istemeye geldiğimizde anneme sorulmasın türkçesi de bozuktur annemin sevgilim adını söyleyemezse sen yine de “efendim anne” de.   sevgilim, benim annem okumadı ama senin için çok güzel diyor ne güzelsin sen, gözlerin Galata terası manzarası gibi sevgilim çok güzelsin sen bana sarıl Sovyetler dağılmasın

Nesil Yayınları – O Balonda Babamın Nefesi Var