Gücünü sevdiklerinden alan ve onlar için ayakta kalan kadınlara selam olsun.

Zordur içi dışı bir kadınların anlaşılması. Zordur değerlerine göre yaşayan bu kadınların kendilerini diğerlerine anlatması. Hani zorluklarda kaçmak yerine savaşmayı seçen, düştükleri dikenli yollarda kendilerine yeni yollar çizen ve yeri geldiğinde de acılarına bile gülümseyen kadınlardan bahsediyorum. Dert anlatmak için oturdukları masalardan dert dinleyerek kalkan, inandıkları bir doğru için tüm limanları bir anda yakan ve karar verip yola düştüklerinde  kimsenin gözyaşına acımayan kadınlar var diyorum. 

Yalnızlığı iliklerine kadar hissetseler de kişiliklerinden asla ödün vermeyen, ağladıklarında gözyaşlarının son damlasına kadar ağlayan, mutlu olduklarında ise herkesi kıskandıracak kadar içten gülen ve yaşadıkları tüm olumsuzluklara rağmen yine de hayattan zevk almasını bilen kadınlara sesleniyorum. Birileri tarafından değeriniz bilinmese de, unutmayın ki birilerinin olmazsa olmazısınız. Birilerinin can damarı ve hayat pınarısınız. Fırtınalarda köklerine ve sevdiklerine tutunup dimdik ayakta kalan kadınlar, Siz İyi Ki Varsınız.

PUSLU HAVALAR   Kaçırıyorum artık gözlerinden gözlerimi, Ardıma bakmaktan göremiyorum önümü, Rast gitmiyor işim gücüm, Dar geliyor sensiz sokaklar, Yalnız yürüyorum gölgemi bile göremez oldum, Işıklar sönük, yollar sessiz, Ellerim cebimde, sigaram bitti, Güneş doğmak üzere, Sadece yürüyorum, Sen o sırada rüyalarda, Ben ise puslu havalarda.

Üzülme! Kırgınlıklarla dolduysa kalbin, başarıya doğru koşarken giderek ıssızlaşıyorsa etrafın, geçmişteki yanlışların bir bir dayanıyorsa kapına, gösterdiğin vefa hep menfaatlerle karşılık buluyorsa, merhametini yitirmiş insanlara çıkıyorsa her defasında yolun sakın üzülme, yalnız değilsin. Bak, ne diyor sana elindeki kitap: “Üzülme, Allah bizimle!” Aç içini şimdi, karıştır sayfaları. Her sayfada gizlidir bir derdin dermanı. Okudukça iyileş, sar yaralarını. Hz. Mevlânâ ile başlar, Hz. Mevlânâ ile biter bu kitap. Kulak ver, ne diyor ustaların ustası: “Lâ tahzen! Üzülme! İnsanlar senin kalbini kırmışsa üzülme! Allah, ‘Ben kırık kalplerdeyim,’ buyurmadı mı?”

Yabancılaşmadan çürümeye doğru kanatlanmış bir çağ düştü payımıza. Eskiden kendimizi sevdiğimiz bir yalnızlığımız vardı. Artık kendimizi de sevmediğimiz bir yalnızlığımız var. Sadece korku soluk alıyor evlerimizde. Önce de söyledim, bir gün hepimiz bir taş masalına döneceğiz. Tüm bu yıkıma karşı, zavallı insanın tek bir varoluş olanağı var, hemen yanı başındaki öteki yalnız. Ben, insanın acısını insan alır demeye devam edeceğim.

Kalabalıktan, ona inanmaya başlamışsak korkmamız gerekir. Kalabalık kördür. Dili yoktur. Şakı söyleyemez. Yazmayı bilmez. Güzelliği küçümser.

Şükrü Erbaş’ın 2019-2022 yılları arasında yayınlanmış yazılarından ve iki şiirinden oluşan Sitem Taşları artık okuruna emanet.