Kendi döneminin âlimlerinin de sûfîlerinin de kutbu olan Hâris el-Muhâsibî, ünlü mutasavvıf Cüneyd-i Bağdâdî’nin hocasıydı. Bu kitap, onun verdiği bir öğütler demetidir: Akıllı ve takvâ sahibi kimselerden başkasıyla arkadaşlık etme! Yumuşaklığı dost, sabrı yoldaş edin! Hoşgörülü ve bağışlayıcı ol! Kimseye hâlinden sızlanıp yakınma! Dinini dünya malıyla değiş tokuş etmeye kalkma! Yalnız kalmak için kendine zaman ayır! Bu dünya hayatını âhiretin için bir binek yap! Âhiret hayatını asıl yurdun, yuvan olarak gör! Hasan-ı Basrî hazretleri şöyle der: Yüce Allah müminler için cennetten başka bir rahat ve huzur yeri yaratmamıştır.

Bazen içinde iki ayrı ses duyuyorsun. Zihnine dolan düşünceler seni kararsız bırakıyor. Bazen kendini çift kişilikliymiş gibi hissediyorsun. Biri kötüyü emrediyor, diğeri ise rahmani konuşuyor. Rahmani konuşan çok hafif fısıltı verip hemen kayboluyor ama şeytani olan hiç susmuyor, seni yoruyor. İşte o ses nedir biliyor musun? O senin nefsinin sesidir. Onu eğitirsen Evliya olur, şayet onu boş bırakırsan Eşkıya olur, bütün enerjini alır ve hayatı çekilmez hale getirir.

İçinde böylesine bir savaş varken

Sen Evliya mı olmayı seçeceksin yoksa Eşkıya mı?

Niçin ilişkilerle (kalbimizle) imtihan oluyoruz?

Âşık olarak evlendiğin insanla gün gelir boşanmak için adaklar adarsın. “Seni çok seviyorum, sensiz yapamam...” dediklerine gün gelip “Yüzünü görmek, adını bile duymak istemiyorum!” diye haykırırsın. Bu hep böyle olmuştur, neden? Çünkü sen Allah’tan yanlış bir dille istiyorsun!

O halde doğru dilden istemelisin. Sen nefsinin kışkırtmasıyla dua ediyorsun. Ancak doğru bir dille istersen sana verilen şey bereketli, mübarek ve uğurlu olur.

Bakara Suresi 165. ayette Allah buyuruyor:

İnsanlardan bazıları da Allah’tan başka şeyleri O’na eş tutuyorlar ve onları, Allah’ı sever gibi seviyorlar.

İnsanlar dengesizce seviyorlar! Kalplerinin dış bahçesinde olması gereken kul sevgisini, kalbin en özel yerine, batini yani kalbin saray kısmına yerleştiriyorlar.

Oysa kalbin iç kısmında Allah tecelli etmiş!

Bu yüzden Allah seni o insanlarla imtihan ediyor. Aldatılıyor yahut da yarı yolda bırakılıyorsun...

“Daima hatırla: Sen istersin Allah yaratır ve yaratıyor da...”

Hayat bu, mevsimi boldur. Bazen bahardır, envai renkli çiçekle coşar insanın yüreği. Bazen kavurucu sıcak, bazen fırtınalı sağanak...
Hüzün mevsimleri zorludur muhakkak. Yol karanlıktır, görüş sisli... Dünler çok gerilerde, gelecekse belirsiz. Ne yana gideceğini, ne yapacağını bilemez insan.

Duaya sığınır en çok. Bir yol, bir umut, bir çıkış arar duasında. Belki sende de mevsim hüzündür şimdi. Belki sen de sığınmışsındır duana. Belki gönlün yaralıdır, belki şifa dilemişsindir bedenine, belki rızkın için açmışsındır ellerini.

Kimseye duyuramıyorsundur belki sesini ama emin ol Rabb’in işitiyor diline dökmediğin sözlerini. Senden iyi biliyor derdini, endişelenme.

Seni bir duyan var!

Yoksa bir işaret mi bekliyorsun sesinin duyulduğuna dair?

İşte bu kitap çıkmış bak karşına. Bil ki Rabb’imin ikramları inşallah sana yakındır. O, rahmet ederek kurak toprağa yağmuru yağdırdığı gibi hüzünlü gönüllere ikramı sever. Yalnız, unutulmamalıdır ki: “Vaktinden önce bir şeyi elde etmeye çalışan, onun yokluğuyla cezalandırılır.” – Hz. Ali (as)

Ey hüzün döneminde rahmet yağmurunu bekleyen Can!

Rabb’in sana küsmedi ve darılmadı da.

Rabb’in duana cevap verecek ve sen de hoşnut olacaksın.

BU BÖYLE YARIM KALMAYACAK.

Tuzak dediğin görünmez. Yokmuş gibi yapar ama her şeyden çok vardır. Yokmuş gibi yaptıkça daha da tuzaklaşır. Yokluğuna inandırdıkça, kendine çeker seni. Derin aldanışınla yüzleşmeye çağırır. Uykunun siy/ahıyla vurur gözlerini.

Yokmuş gibi yapar Allah. Her şeyin yanındadır ama hissettirmez yakınlığını. Her şeyi pürüzsüz bir akışın kucağında ağırlar. Sonsuz yumuşaklıkta avuçlar acıları, kederleri, hüzünleri, gamları, itirazları, sitemleri. Zulümlere ses çıkarmaz. Haksızlıklara aldırış etmiyormuş gibidir. Ama şimdilik. Bekler ki herkes kendi özünü ortaya çıkarsın. Bekler ki insan içinde sakladığı niyetini etten kemikten bir heykele dönüştürsün; nefes nefes yontsun kendini.

Belli ki “tuzakların en hayırlısı” O. Bu kadar çok varken bu kadar yokmuş gibi yapmak sadece O’nun işi. Yarına bırakır; yanına bırakmaz. Büyük ustalık. İnce işçilik.

ALLAH YARINA BIRAKIR YANINA BIRAKMAZ “en hayırlı tuzak”ı açığa çıkarma denemesi. Gizli sevdaların beslediği açık vedaların hüznüne eşlik eden bir psikoterapistin on yıllar içinde kıvamlanan mor mürekkebinin izdüşümü.